เรื่องมีอยู่ว่าเซนเซอร์อัลตราโซนิก (เสียงความถี่สูงมาก) ตรงกันชนหน้าขวาของรถมาสด้า CX-5 ที่ขับอยู่เสียไป 1 ตัวทำให้ตัวรถตัดระบบเตือนการชนทั้งหมด ทำให้เวลาถอยหรือเลี้ยวในที่แคบมาก ๆ ทำแทบไม่ได้เพราะ สมองโดนฝึกการกะระยะด้วยเซนเซอร์ไปแล้ว
หลังจากที่ติด ๆ ดับ ๆ อยู่พักนึงก็ทนไม่ไหวละไปศูนย์ให้จัดการดีกว่า หลังจากนัดวันเข้าไปช่างก็ไปตรวจอยู่นานแสนนานแล้วก็กลับมาบอกว่าเสียครับ
“ครับพี่” รถมันก็บอก แต่ไม่เป็นไรเข้าใจได้
ประเด็นอยู่ที่ช่างมาแจ้งว่าจากการตรวจสอบพบว่าเสีย 1 ตัวตามที่ลูกค้าบอก (Ok) แต่จะขอสั่งมาเปลี่ยนทั้ง 4 ตัวนะครับ (อิหยังวะ) เคลิ้ม ๆ อยู่ตื่นเลย
เข้าสู่ช่วงถาม-ตอบยาว ๆ
1) ทำไมต้องเปลี่ยนหมดครับ? -> ช่างบอกว่ากลัวจูนกับอีก 3 ตัวไม่ได้ (หืมมมม)
2) ทำไมจะจูนไม่ได้ครับ? -> กลัวจูนไม่ได้ พร้อมอธิบายความเชื่อแนวไสยศาสตร์ (เอาจริงดิ!)
3) ตัวละเท่าไหร่ครับ? -> ตัวละ 2,000 พันจะขอเปลี่ยนเผื่ออีก 3 ตัว จะให้พี่ช่วยความกลัวช่างอีก 6,000 (เอาจริงดิ!!)
4) เอารหัสสินค้ามาดูหน่อย -> หาคู่มือการเปลี่ยนให้ดูต่อหน้าเลย (ช่างเหมือนจะเหวอ ๆ หน่อย)
5) หว่านล้อมช่าง (มันใช่เหรอฟระ) ว่าเชื่อผมผมเรียนมา ว่าเซ็นเซอร์แบบนี้มันไม่ซับซ้อน เปลี่ยนให้ผมอันเดียวพอ (นะๆๆๆ)
6) ช่างก็ยังงอแงต่อ (เอาจริงดิ!!!)
7) เลยตัดบทว่า เอาตัวเดียวนี่แหละสั่งอะไหล่เลย ถ้ามาเปลี่ยนแล้วใช้ไม่ได้ค่อยสั่ง 3 ตัวที่เหลือ
8) ช่างจำยอมทำตามเพราะหมดช่องอ้างแล้ว (แต่ก็เริ่มเขวว่าจะโดนช่างหยามมั้ยถ้ามันต้องเปลี่ยน 4 ตัว – ก็คิดแผนต่อสู้ไว้แล้ว 555)
9) รอไป 2 อาทิตย์อะไหล่มา ไปเปลี่ยน 1 ตัวใช้ได้ตามปรกติ … ประหยัดไป 6,000 บาท
10) ศูนย์โทรมาเก็บประเมินก็บ่นยาว ๆ ไปแบบข้างบน
นิทานเรื่องนี้สอนอะไรหละ …
แถมรูปเซนเซอร์
